Sevim loopt dagelijks over de stortplaats.

Een stortplaats in Turkije, niet ver van Istanboel. Brandende zon, 40 graden en geen enkele schaduw of juist een ijskoude wind die losse troep omhoog doet waaien en natte sneeuw….

En weer geen enkele beschutting. En toch krioelt het van het leven. Zwerfdieren in slechte conditie in zo mogelijk nog slechtere omstandigheden. Wat daar loopt, ligt en kruipt…De aanblik beneemt je de adem. Evenals de geur … En hier en daar zie je opeens een krakkemikkig schuilhuisje. Bedoeld voor de allerkleinsten. Gebouwd door een lieve vrouw, Sevim Arkan.

Ze deelt eten uit en de schrijnendste gevallen neemt ze mee naar huis.

Sommige dieren waren al gewond of ziek vóór ze überhaupt op de stortplaats terecht zijn gekomen. Sommige worden daar naartoe gebracht door hun ‘liefhebbende’ baasjes, zo van: ”hier zul je vast wel eten vinden”.

Sommige verwonden zich tussen het afval aan glas en scherpe blikjes die ze wanhopig proberen uit te likken. En bijna alle dieren lijden aan heftige schurft.

Schurft wordt veroorzaakt door mijten die gangetjes boren in de huid. Allereerst leidt dat tot gekmakende jeuk en uiteindelijk is de huid volkomen geïnfecteerd en lijdt het dier veel pijn.

De grootste oorzaak van schurft is de armoede, gebrek aan hygiëne, behoorlijk eten, weerstand. En het is ook nog eens reuze besmettelijk.

De foto’s van die dieren zijn zo onaangenaam om naar te kijken dat we maar kiezen voor enkele happy endings.
 

Op haar eigen terrein rond haar huis heeft ze meestal zo’n 150 dieren rondlopen. Honden en katten, gehandicapt, 3 poten, zwaar getraumatiseerd.

Van alles wat.

Geld heeft ze niet, geen stichting die haar helpt, ze bedelt wat op facebook en verkoopt prullaria om wat binnen te halen. Door Corona is ze haar werk verloren.

Ze kookt dagelijks macaroni met wat botten. Onnodig te zeggen dat de gemeente niet helpt met voer of dierenartskosten. Wel met af en toe een sterilisatieronde, daar zijn de dieren natuurlijk reuze mee geholpen.

Sevim klaagt erover dat de – goedkope – medicijnen van de dierenarts niet erg helpen. Maar de schulden zijn al zo groot dus geld voor betere medicijnen is er niet.

Een Nederlandse krant vermeldde laatst dat de honden in de stad Istanboel zelf het de laatste tijd beter treffen. De gemeente heeft verordend dat de dieren niet meer gedood mogen worden en het wordt zelfs toegestaan om de dieren op straat te voeren.

De honden worden er nu zelfs gesteriliseerd! Zou het er dan toch eindelijk van komen dat men beseft dat massaal vangen en doden, gif strooien etc. geen oplossing biedt? Zouden mensen nu eindelijk wijzer gaan worden? Wij hopen het van harte. Maar ondertussen is dat besef nog niet in de andere regio’s van Turkije doorgedrongen…

En de laatste berichten die we kregen van de Turken zelf vertellen een ander verhaal. Alleen in de wijken waar toeristen, journalisten en buitenlanders komen zijn verbeteringen te zien. Helaas in 70% van de andere wijken niet. We zijn niet erg verbaasd. De gemiddelde Turk is nou eenmaal geen dierenvriend. En zal het niet 1,2,3, worden.

De foto’s van de arme drommels spoken door ons hoofd.

Deze dieren zijn echt niet veeleisend. Alsjeblieft geen jeuk en pijn meer. Kunnen wij hen daar vanaf helpen?

En, als het even kan, graag ook nog een bakje eten? Zo eenvoudig kunnen wensen zijn.

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.Of doneer via onderstaande knoppen: