Verplegen in het grootste vluchtelingenkamp ter wereld

Hanne werkt in Kutupalong, Bangladesh

Verpleegkundige Hanne beleeft een cultuurschok op weg naar haar nieuwe werkplek in Bangladesh. En er wacht haar een taak die alles van haar vraagt.

Vanuit de auto zag ik hoe een koe onbekommerd tussen de in sarong geklede mannen en de vrouwen in boerka over de drukke markt struinde. De olifant die ik eerder in de hoofdstad over straat had zien lopen, was een nog gekker gezicht. Maar het was nog steeds een totaal andere wereld dan die van de kasseienstraten in Gent, mijn eigen stad.

Rijstvelden

We vervolgden onze reis over een weg die me van mijn nieuwe, door rijstvelden omringde thuis, naar onze difteriekliniek bracht. Even later zag ik ’s werelds grootste vluchtelingenkamp in de verte achter de heuvels opdoemen.

Op de vlucht voor geweld

Ik was in de provincie Cox’s Bazar van Bangladesh beland. Een kleine provincie die ineens onderdak moest bieden aan 900.000 Rohingya, op de vlucht voor het geweld in Myanmar. Ik was hier voor mijn eerste missie voor Artsen zonder Grenzen.

Warm welkom

Met gezonde spanning en vol goede moed betrad ik de kliniek, waar ik een warm welkom kreeg van de Bengalese medewerkers en het internationale team. Mijn rol hier was om leiding te gaan geven aan het verpleegkundeteam en ik keek uit naar werken met de net afgestudeerde en leergierige verpleegkundigen.

Een scherpe leercurve

In België werkte ik als IC-verpleegkundige, waarbij ik veel direct contact had met de patiënten, een heel andere baan. Dat betekende dat ik nu on-the-job moest gaan uitvinden wat mijn nieuwe rol inhield, terwijl ik tegelijkertijd mijn plek in deze nieuwe werkomgeving moest gaan vinden.

Supervisie

Ik kreeg de supervisie over een aantal afdelingen, waaronder de Intensive Care. 34 verpleegkundigen en verpleeghulpen vielen vanaf nu onder mij. Niet gek dus dat ik me een beetje onzeker voelde toen ik voor het eerst over de afdelingen liep… Ik had nog geen flauw idee of ik me mijn rol wel eigen zou kunnen maken.

Contact

Maar naarmate de tijd vorderde, vond ik een eigen manier om me de Bengalese medewerkers te verbinden. Ik ontdekte dat het hielp om op een persoonlijk niveau contact met ze te maken. En dat het daarbij heel belangrijk was om echte interesse te tonen in de professionele én de persoonlijke kant van hun levens.

Toewijding

Ik ontdekte dat de Bengalezen in veel gevallen hun ogen openen waar anderen vaak juist wegkijken. Hun toewijding aan en begrip voor de Rohingya deed me vraagtekens plaatsen bij de aanpak die meer ‘ontwikkelde’ landen zouden hanteren in deze situatie.

Erbarmelijke omstandigheden

Struinend door het kamp was het moeilijk om niet gecharmeerd te raken van de groepen kinderen die om me heen renden en ‘bye, bye!’ riepen omdat ze dachten dat dit ‘hallo!’ betekende.

Maar wat me echt trof was hoe uitgestrekt en tegelijk overbevolkt het kamp was. Het is moeilijk om de woorden te vinden voor de emoties die ik voelde bij het zien van de erbarmelijke omstandigheden waarin de Rohingya noodgedwongen leven.

Kwaliteit van leven

Deze vluchtelingen, die hun huis verlieten op zoek naar veiligheid, wonen nu in onderkomens in een gebied waar aardverschuivingen en overstromingen voorkomen. Mijn wandelingen door het kamp en huisbezoeken aan de patiënten bevestigden waarom we hier zijn. De missie van ons team is om deze mensen kwaliteit van leven terug te geven, zowel door ze zo goed mogelijk van gezondheidszorg te voorzien als via onze water-en-sanitatieprojecten.

Confronterend

Er waren momenten waarop we het moeilijk hadden. Een missie kan confronterend zijn, met jezelf, met anderen en met beslissingen waar je geen invloed op hebt. Het is daarom erg belangrijk dat je leert omgaan met frustratie.

Enorme motivatie

Ik zal nooit vergeten dat ik met m’n stethoscoop het hartje van een kind probeerde te horen, nadat we uren hadden geprobeerd hem te redden zonder dat het hart op gang kwam. Gelukkig staan hier heel veel mensen tegenover die we wel goed hebben kunnen behandelen. En het is een enorme motivatie om ze daarna weer te zien herstellen en opbloeien

Trots

Om de verpleegkundigen om me heen zich te zien ontwikkelen tot een capabel team was 1 van mijn persoonlijke hoogtepunten. Ik heb ze stuk voor stuk zien groeien en ik ben erg trots op hen allemaal. Ik hoop dat ze alles wat ze geleerd hebben kunnen gebruiken in de toekomst. Ik ben weer terug in België, als een sterker persoon, met heel veel mooie herinneringen. Ik ben dankbaar dat ik een stukje van mijzelf heb mogen achterlaten bij de Rohingya in Bangladesh. En ik kijk ernaar uit me in te zetten in alle landen waar ik mogelijk nog terecht ga komen.

Donateursbijeenkomsten Artsen zonder Grenzen

Wilt u meer persoonlijke verhalen horen van hulpverleners? U bent van harte welkom op een van onze donateursbijeenkomsten Erven en Schenken, die we door het hele land organiseren. Naast een hulpverlener zal hier ook een notaris bij aanwezig zijn, die meer vertelt over erven en schenken.

https://www.artsenzondergrenzen.nl/bijeenkomsten-erven-en-schenken