Annik reisde onlangs af naar de stad Palmira in Colombia, om verschillende opvanghuizen te bezoeken. Een mooie, maar ook zeker indrukwekkende reis. Een aantal jaar eerder bracht ze eveneens een bezoek aan Colombia en maakte ze persoonlijk kennis met de kinderen in het opvanghuis. Tijd voor een herontmoeting!
Wie onlangs Wie is de Mol heeft gekeken, weet dat de deelnemers dit jaar naar Colombia vertrokken. In het programma kwam Colombia over als een veilig en open vakantieland, waar je zonder problemen bij mensen naar binnen kunt stappen en ’s avonds laat alleen over straat kunt gaan. De realiteit laat echter zien dat dit nog lang niet overal het geval is. Iets wat Annik kan beamen. Zij reisde onlangs af naar de stad Palmira in Colombia, om verschillende opvanghuizen te bezoeken. Een mooie, maar ook zeker indrukwekkende reis.
Even voorstellen…
Annik werkt inmiddels zo’n 10 jaar bij Juconi, waarvan de laatste 4 jaar als coördinator fondsenwerving en projectmanager. Ze heeft dan ook al flink wat meegemaakt. Naast dat zij zich bezighoudt met de fondsenwerving, heeft ze geregeld contact met de leiding van de opvanghuizen. Een aantal jaar eerder bracht ze eveneens een bezoek aan Colombia en maakte ze persoonlijk kennis met de kinderen in het opvanghuis. Tijd voor een herontmoeting!
De eerste indruk
Verbetering, dat is het eerste wat opvalt bij aankomst in Colombia. De armoede is zeker nog alom aanwezig, maar voor het eerst is er hoop op vooruitgang. Geen grote stappen vooruit, daarvoor zijn de contrasten te groot. Als vrouw alleen over straat of zomaar bij iemand thuis op bezoek gaan is op verschillende plekken bijvoorbeeld nog steeds risicovol. De grote armoede in het land zorgt er namelijk voor dat mensen tot veel bereid zijn om aan geld te komen.
Criminaliteit, en dan met name rondom drugs, is sinds lange tijd een probleem in Colombia. De vele bendes en liquidaties zorgen voor onrust en onzekerheid in de regio. In het gezelschap van een gewapende politie escorte en een criminoloog wordt Annik door een gevaarlijke wijk in Palmira Valle geloodst. Conflicten tussen bendes en buurten hebben hier onzichtbare grenzen achtergelaten. Het oversteken hiervan kan fatale gevolgen hebben.
Toch geeft de criminoloog aan dat er positieve vooruitgang geboekt wordt. Zo wordt er veel geïnvesteerd in educatie, om de jonge, nog onschuldige kinderen en ander perspectief dan criminaliteit te bieden. Ook zijn veel bendeleden opgepakt en wordt actiever opgetreden door de politie. Een aantal bendeleden komen na korte tijd echter al vrij en vervallen weer in oude gewoonten. Van schietpartijen kijkt men hier nauwelijks meer op. Colombia heeft daarom nog een lange weg te gaan om de veiligheid en levensstandaard te verbeteren. De eerste stap is echter gezet: vertrouwen in een betere toekomst.
Het opvanghuis
Aangekomen bij het Corjuconi– opvanghuis staat Annik een aangename verrassing te wachten. De kinderen hebben zich verkleed in traditioneel Colombiaanse kledij en geven een typisch Colombiaans optreden weg met muziek en dans. In hun liedjes brengen de kinderen een ode aan het opvanghuis. Een vrolijker welkom had Annik zich niet kunnen wensen.
Activiteiten als muziek, dans en knutselen zijn de perfecte uitlaatklep voor deze kinderen. Naast huiswerkbegeleiding, krijgen de kinderen daarom ook muziekles, dansles, handarbeid en les in houtbewerking. Overdag gaan de kinderen echter naar school. Na school staat huiswerk op nummer één. Pas zodra het huiswerk af is, is het tijd voor iets leuks en beginnen de creatieve lessen.
Bekende gezichten
Een aantal van de kinderen herkent Annik nog van de vorige keer dat ze het opvanghuis bezocht. Er zijn echter ook veel nieuwe gezichten bij gekomen. Vanwege de armoede en gebroken gezinnen is de verzorging en scholing van kinderen voor veel ouders niet gemakkelijk. Met meerdere kinderen, alleenstaande ouders en/of een lange werkdag voor een minimum salaris, blijft er niet veel tijd en geld over voor het kind.
Het is dan ook niet zo gek dat er veel nieuwe kinderen in het opvanghuis terecht zijn gekomen. Hier kunnen ze weer even kind zijn, worden ze gestimuleerd om naar school te gaan én het houdt ze van de straat. Annik heeft met eigen ogen kunnen zien hoe belangrijk dit is. Ze heeft echter niet alleen gezien, maar ook met verschillende kinderen gesproken. Ieder kind in het opvanghuis heeft wel een bijzonder en aangrijpend verhaal. In ons volgende blog zullen we een aantal van deze verhalen met jullie delen.
Wordt vervolgd!
